بازی درمانی

بازی درمانی (Play Therapy)

بازی درمانی که نوع خاصی از درمان برای کودکان است، به کودکان 2 تا 13 ساله کمک می کند تا خود را ابراز کنند، آرام شوند و احساسات خود را یاد بگیرند و برای حل مشکلاتشان حمایت جدی می کند.

بازی یکی از بخش های اصلی و ضروری زندگی کودکان است. بازی یک فعالیت خودجوش، داوطلبانه و بی هدف است. بازی نیازی به پاداش یا تقویت خارجی ندارد.

این روش به عنوان یک رابطه پویا و بین فردی بین کودک و درمانگر آموزش دیده در این نوع از روش تعریف می شود که با استفاده از برخی مواد بازی، محیطی امن برای بیان و شناخت خود کودک فراهم می کند.

در درمان، بازی زبان نمادینی را فراهم می‌کند که در آن کودک تجربیات، واکنش‌های خود به آنها، احساسات، خواسته‌ها، نیازها و ادراک خود را بیان می‌کند. اتفاقات بازی تحت کنترل کودک است و این حس کنترل برای رشد عاطفی کودکان بسیار مهم است. از آنجایی که کودکان حین این ترفند از ابراز خود از طریق بازی نمادین آگاه نیستند، رفتار راحت تری دارند.

بازی درمانی مانند سایر روان درمانی ها باید در چارچوب قوانین و تکنیک های خاصی انجام شود. این قوانین و تکنیک ها هستند که بازی درمانی را با هر بازی بین بزرگسال و کودک متفاوت می کنند. بازی درمانی می تواند شامل تکنیک های پویا، رفتاری، حمایتی و غیره باشد. می توان آن را در قالب فردی یا گروهی اعمال کرد.

معمولاً در بازی‌درمانی‌های فردی باید بین 12 تا 20 جلسه استفاده شود، اما این تعداد ممکن است بسته به تشخیص، علائم و سایر عوامل متفاوت باشد. بازی درمانی می تواند راه حل هایی را برای بسیاری از مشکلات عاطفی و رفتاری که کودک تجربه می کند ارائه دهد.

به ویژه برای کودکانی که دچار اضطراب، ترس، کمرویی شدید، درونگرایی، رفتار پرخاشگرانه، حسادت خواهر و برادر، مشکلات سازگاری اجتماعی، مشکلات خواب، غذا خوردن و عادات توالت، طلاق، فرزندخواندگی، سوگواری، از دست دادن و ضربه روحی شده اند مناسب است.

اما نباید فراموش کرد که در مواردی مانند اوتیسم، بیش فعالی و ناتوانی ذهنی ممکن است روی علائم اصلی مؤثر نباشد و برای مشکلات همراه مفید باشد. در افرادی که بازی نمادین را توسعه نداده اند، ممکن است بازی درمانی عملکردهای مشابه افرادی را که این مهارت در آنها ایجاد شده است انجام ندهد.