اختلالات تیک

اختلالات تیک (Tic disorders)

تیک ها به صورت حرکات یا صداهای حرکتی ناگهانی، سریع، تکراری و نامنظم تعریف می شوند. تیک ها اغلب از نظر نوع (حرکتی / صوتی) و پیچیدگی (ساده / پیچیده) در نظر گرفته می شوند.

در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM)-V که در سال 2013 منتشر شد، اختلالات تیک در بخش “اختلالات عصبی رشدی” گنجانده شد. اختلال تورت، اختلال حرکتی مزمن یا حرکت غیرارادی مرتبط با صدا (تیک)، و اختلال تیک گذرا، دیگر اختلال تیک مشخص دیگر، و اختلال حرکت غیرارادی نامشخص (تیک) به عنوان یک اختلال طبقه بندی می شود.

در مطالعات اخیر بیان شده است که برخلاف تصور رایج، اختلالات تیک در دوران کودکی شایع است. در حالی که شیوع اختلالات تیک اخیراً 3-4٪ تخمین زده شده است، این مقادیر برای زیرگروه اختلال تیک کمی متفاوت است، با 1٪ برای سندرم تورت (TS). 3-4٪ برای اختلالات تیک مزمن حرکتی یا صوتی (CMTVB) و 10-15٪ برای اختلالات تیک گذرا (TTD) گزارش شده است (2).

هر دو مطالعه بالینی و مبتنی بر جمعیت گزارش می دهند که اختلال کمبود توجه و بیش فعالی (ADHD) اغلب با اختلالات تیک در جوانان همراه است. در حالی که 35٪ بیماری همراه ADHD در مطالعات مبتنی بر جمعیت گزارش شده است، بیماری همراه ADHD تا 60٪ در نمونه های بالینی بزرگ گزارش شده است.

پس از ADHD، شایع ترین شرایط روانپزشکی همراه به عنوان اختلال وسواس فکری-اجباری (OCD)، اختلالات اضطرابی، اختلال افسردگی اساسی و سایر اختلالات دفعی گزارش شده است (3،4). گزارش شده است که شرایط همراه به شدت با کیفیت پایین زندگی، عملکرد عاطفی و تحصیلی پایین مرتبط است (5).

در بسیاری از مطالعات، مشخص شده است که کودکان مبتلا به اختلال تیک مزمن در زمینه های مختلف اختلال در عملکرد خود را تجربه می کنند. گزارش شده است که در حالی که جوانان مبتلا به تیک در حفظ روابط اجتماعی قوی مشکل دارند، اغلب توسط همسالان خود مورد آزار و اذیت قرار می گیرند و در مقایسه با جوانان بدون تیک خجالتی تر، پرخاشگرتر و کمتر محبوب هستند (6،7).

آموزش روانی در تیک های گذرا یا خفیف با دستورالعمل های درمانی فعلی. در موارد متوسط ​​و شدیدتر، مداخلات رفتاری اضافی توصیه می شود. در درمان تیک های بسیار شدید، علاوه بر مداخلات روانشناختی و رفتاری، استفاده از داروهای آنتی سایکوتیک و آگونیست آلفا 2 توصیه می شود.

اگرچه رویکردهای درمانی جایگزین امیدوارکننده (سم بوتولیوم، تحریک عمیق مغز، اکوپیپام، فلوفنازین) در مطالعات برچسب باز و گزارش های موردی در اختلالات تیک ارائه شده است که به درمان های مبتنی بر شواهد پاسخ نمی دهند، دانش ما در مورد کوتاه مدت و بلند مدت نتایج این رویکردها محدود است (62).

مداخلات رفتاری مبتنی بر شواهد برای تیک؛ آموزش معکوس عادت (ATCE، آموزش معکوس عادت)، مهار واکنش ورزش (ACE، پیشگیری از واکنش در معرض قرار گرفتن) و مداخلات رفتاری جامع برای تیک ها (TICDM).

این مداخلات رفتاری حاکی از آن است که علاوه بر تایید مبنای ژنتیکی، بیولوژیکی و عصبی تیک ها، عوامل درونی و بیرونی نیز در پیدایش تیک ها موثر است (62). شواهد موجود این است که ATCE شامل آموزش آگاهی، آموزش پاسخ رقابتی و…

استدلال می کند که دارای سه جزء اساسی، یعنی حمایت اجتماعی است.

TIKDM; با ترکیب اجزای اصلی درمانی ATCE، همچنین عوامل داخلی و خارجی موثر در شروع تیک را با تمرینات آرامش بخش و مداخله عملکردی مورد هدف قرار می دهد. از سوی دیگر، ACE قصد دارد چرخه تولید تیک را مختل کند و به بیماران کمک کند تا به احساس قبلی عادت کنند (62).

کاهش بیشتری در شدت تیک ارزیابی شده توسط پزشک با آموزش برگشت عادت در مقایسه با افرادی که در لیست انتظار بدون هیچ گونه درمان و درمان حمایتی بودند (به عنوان مثال، درمان هایی که فقط مهارت های مقابله و حل مسئله را بدون مهارت های مدیریت تیک ارائه می کنند) گزارش شد (5). ,63,64). از سوی دیگر، در مطالعات مقایسه ATCE با ACE و آموزش روانی، گزارش شد که کاهش شدت تیک ارزیابی شده توسط پزشک مشابه بود (65،66).

اگرچه ما اطلاعات محدودی در مورد نتایج طولانی مدت درمان داریم، اما مطالعات گزارش داده اند که کاهش شدت تیک با ATCE تا 18 ماه پیگیری ادامه داشت. دوباره، در مطالعه ای که ATCE گروهی و آموزش روانی گروهی را مقایسه کرد.

در حالی که شرکت کنندگان در گروه ATCE بهبود بیشتری داشتند، گزارش شد که بهبود در هر دو گروه 12 ماه پس از درمان ادامه داشت (67). در یک مطالعه چند مرکزی که TİKDM را با افراد در لیست انتظار و درمان حمایتی در کودکان، نوجوانان و بزرگسالان مقایسه کرد. اگرچه TIICDM از نظر کاهش شدت تیک ارزیابی شده توسط پزشک و پاسخ بهبودی کلی نسبت به درمان حمایتی برتر است، تفاوت‌های کوچکی در اندازه اثر درمان و نرخ پاسخ گزارش شده است.

پاسخ درمانی بیشتری (53٪ در کودکان و نوجوانان، 38٪ در بزرگسالان) در کودکان و نوجوانان در مقایسه با نوجوانان و بزرگسالان بزرگتر گزارش شده است (68،69).

مجدداً، با انجام TİKDM از طریق اینترنت، کاهش قابل توجهی در شدت تیک و 33 درصد پاسخ درمانی که توسط پزشک در مقایسه با موارد موجود در لیست انتظار ارزیابی شد، گزارش شد (70).

در پیگیری های طولانی مدت، گزارش شد که کاهش شدت تیک با TICKDM تا 6 ماه ادامه داشت. گزارش شده است که نتایج روانی- اجتماعی شرکت کنندگان در پیگیری ها بهبود یافته است (71).

اگرچه برخی از پزشکان نگران هستند که سرکوب تیک ها باعث افزایش مجدد تیک ها بعد از جلسه شود، گزارش شده است که شدت تیک ها پس از درمان ACE افزایش نمی یابد. گزارش شده است که هیچ انتشاری در مورد نتایج پیگیری و طولانی مدت ACE وجود ندارد (72). در حال حاضر، فقط هالوپریدول، پیموزاید و آریپیرازول توسط FDA برای درمان پزشکی اختلالات تیک تایید شده اند.

از سوی دیگر، برخی از دستورالعمل ها (رهنمودهای درمانی کانادایی و آمریکایی) آگونیست های آلفا 2 را به دلیل مشخصات ایمن آنها به عنوان درمان دارویی خط اول توصیه می کنند (73). در یک مرور ارزیابی کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (RCTs) که کلونیدین را با دارونما و سایر درمان‌های دارویی (مانند هالوپریدول، لوتیرستام، ریسپریدون و تیاپراید) مقایسه می‌کرد. در حالی که کلونیدین، ریسپریدون، هالوپریدول و تیاپیرید باعث کاهش شدت تیک ارزیابی شده توسط بالینی شدند، گزارش شد که تفاوت معنی داری بین گروه ها وجود نداشت (62).

در یک مطالعه، گزارش شد که گوانفاسین در کاهش شدت تیک در اختلالات تیک همراه با ADHD موثر است، در حالی که در یک مطالعه تصادفی کنترل شده دیگر، گزارش شد که گوانفاسین و گوانفاسین آهسته رهش در کاهش شدت تیک موثر نبودند (74-76). ).

مجدداً کاهش شدت تیک با آریپیرازول، ریسپریدون و تیاپیرید گزارش شد، اما تفاوت معنی داری بین گروه ها گزارش نشد (77،78). گزارش شد که توپیرامات در کاهش شدت تیک که توسط پزشک ارزیابی شده بود، موثرتر از دارونما بود. 79). در RCTها، گزارش شده است که لوتیراستام در مقایسه با دارونما و کلونیدین، شدت تیک ارزیابی شده توسط پزشک را کاهش نداد (80).

Ekopipam یک آنتاگونیست گیرنده دوپامین D1 (تحریکی) بسیار انتخابی است، بر خلاف داروهای ضد روان پریشی آنتاگونیست دوپامین D2 (بازدارنده). گزارش شده است که در یک کارآزمایی تصادفی کنترل شده، این دارو در کاهش شدت تیک مؤثرتر از دارونما بود. در این مطالعه، در حالی که اثربخشی کوتاه‌مدت اکوپی‌پام در پایان هفته چهارم اندازه‌گیری شد، گزارشی از تداوم دستاوردهای درمان وجود نداشت (81). RCT دیگری برای ekopipam در حال حاضر در حال انجام است (NCT02102698).

در حالی که کاهش اختلالات مربوط به تیک با باکلوفن وجود داشت، هیچ تفاوتی بین دارونما و باکلوفن در کاهش شدت تیک گزارش نشد. اگرچه تحریک عمیق مغزی که فقط در موارد بزرگسالان مقاوم به درمان پزشکی توصیه می‌شود امیدوارکننده است، اما هنوز مطالعات بزرگ‌تری مورد نیاز است. اگرچه تحریک مغناطیسی ترانس کرانیال یک مداخله غیر تهاجمی است، اما در حال حاضر تجربی است و شواهد کافی گزارش نشده است (62).